Λίστα αντικειμένων
Τον Αύγουστο του 1928, μια ομάδα από νεαρούς Πατρινούς, αρκετοί από τους οποίους είχαν σπουδάσει στο εξωτερικό αποφασίζουν να δημιουργήσουν ένα ναυταθλητικό σωματείο. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ανάγκης να εκφράσουν το έντονο ενδιαφέρον των πατρινών για το ουώτερ-πόλο, που τα προηγούμενα χρόνια ανακάλυψαν βλέποντας τους Άγγλους ναύτες από τα εμπορικά και πολεμικά πλοία που αράζουν στο λιμάνι της πόλης, να το παίζουν κολυμπώντας δίπλα στα πλοία τους.
Την ίδια περίοδο η Ελλάδα μετά από 10 συνεχή χρόνια πολεμικών συρράξεων 1912-1922, έχει σχεδόν τριπλασιάσει την έκταση και τον πληθυσμό της και παράλληλα έχει υποστεί μια εθνική καταστροφή (1922). Αποτέλεσμα αυτού ήταν να δεχθεί εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων με την πρώτη & μεγαλύτερη στην παγκόσμια ιστορία ανταλλαγή πληθυσμών. Οι καταπονημένοι πρόσφυγες μετά από κάποια χρόνια προσαρμογής, στα τέλη της δεκαετίας του 1920 έχουν αρχίσει να αποκτούν αυτοπεποίθηση και την θέληση να ξεχάσουν τα προηγούμενα δεινά και να αρχίσουν μια καινούργια ζωή στην μητέρα πατρίδα. Η Πάτρα είναι ο χώρος υποδοχής χιλιάδων προσφύγων που προσπαθούν πλέον δυναμικά να ενταχθούν και να οργανώσουν τις κοινωνικές και εμπορικές δραστηριότητες που είχαν στις αστικές περιοχές της Μ.Ασίας. Ο αθλητισμός είναι μια μορφή κοινωνικής κινητικότητας και γρήγορα τα προσφυγικά σωματεία (κυρίως στο ποδόσφαιρο) δείχνουν τον δυναμισμό τους συναγωνιζόμενα επί ίσοις όροις τους συλλόγους των γηγενών πατρινών.
Ο νεαρός δικηγόρος Επαμεινώνδας Πετραλιάς μέλος μιας αστικής παραδοσιακής πατρινής οικογένειας, που διατελούσε γενικός γραμματέας της Παναχαϊκής ΓΕ, αντιλαμβάνεται την σχέση της πόλης με την θάλασσα και το λιμάνι της και την αυξανόμενη αγάπη των πολιτών για την κολύμβηση και το ουώτερ-πόλο και την εκφράζει με την δρομολόγηση ενός αμιγούς ναυταθλητικού σωματείου που θα υπερκεράσει τον διαχωρισμό μεταξύ των παλιών και των νέων κατοίκων της Πάτρας. Παραιτούμενος από την διοίκηση της Παναχαϊκής πείθει μια ομάδα φίλων του να προχωρήσουν στην ίδρυση του ναυτικού ομίλου συνενώνοντας όλους τους κολυμβητές αθλητές από τα παραρτήματα των ποδοσφαιρικών σωματείων της πόλης, κυρίως της Παναχαϊκής, του Ολυμπιακού Πατρών του Αχιλλέα και αργότερα του Ποσειδώνα. Στις 31 Αυγούστου 1928, στα γραφεία της εταιρίας Barry, στην Όθωνος-Αμαλίας συγκαλεί τους ενδιαφερόμενους με σκοπό να εκλέξουν μια επιτροπή που θα δρομολογούσε την σύνταξη του καταστατικού του νέου συλλόγου. Στην πρώτη αυτή συνάντηση πήραν μέρος οι Παναγιώτης Αραβαντινός, Αλκαίος Αγγελόπουλος, Ερίκος Μπάρρυ (Henry Barry), Δημήτριος Συναδινός, Κυριακούλης Αναστασόπουλος, Επαμεινώνδας Πετραλιάς, Φωτεινός Οικονομόπουλος, Χαράλαμπος Παπαδημητρίου, Κων/νος Κατσαρός, Ανδρέας.Αθανασόπουλος, (Τ.Παναγιωτόπουλος) και μετά από μυστική ψηφοφορία εκλέγεται η τετραμελής επιτροπή αποτελούμενοι από τους Αλ. Αγγελοπουλο, Ερ.Μπάρρυ, Επ.Πετραλιά και Αν.Αθανασόπουλο.
Στο επόμενο διάστημα η επιτροπή θα επεξεργαστεί τα άρθρα του καταστατικού και θα το φέρει προς έγκριση στην ιδρυτική γενική συνέλευση του Ομίλου την Πέμπτη 18 Απριλίου 1929 στην Αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρίας Πατρών. Το όνομα του νέου συλλόγου είναι «Ναυτικός Όμιλος Πατρών και κύρια επιδίωξή του « η διάδοσις του ναυτικού αθλητισμού, ήτοι κολυμβήσεως, ναυτικών παιδιών, ιστιοπλοΐας, κωπηλασίας κ.α.». Το καταστατικό εγκρίνεται και οι πρώτες επιδείξεις λαμβάνουν χώρα στον Μόλο της Αγίου Νικολάου την Κυριακή 30 Ιουνίου 1929.
Λίγα λόγια για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα το 1929.
«Από το 1920, εκτός από κάποια διαλείμματα, ο Βενιζέλος ζούσε αυτοεξόριστος στο Παρίσι. Το 1927 επιστρέφει στα Χανιά ανακαινίζει το σπίτι του στη Χαλέπα και το 1928 θριαμβεύει στις βουλευτικές εκλογές και γίνεται ξανά Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Όταν επανήλθε στην εξουσία, σχεδόν το 30% του πληθυσμού της χώρας, περίπου 1.400.000 άνθρωποι, ήταν πρόσφυγες. Το μέγεθος της τραγωδίας μπορεί να το υπολογίσει κανείς αν φαντασθεί στη σημερινή Ελλάδα να φθάνουν ξαφνικά 3.000.000 Έλληνες άστεγοι και χωρίς ελάχιστη περιουσία. Το βάρος της αποκατάστασης αυτών των δυστυχισμένων ανθρώπων ήταν δυσβάσταχτο ακόμα και για μια πανίσχυρη οικονομία• πόσο μάλλον για την Ελλάδα, που είχε μεταβληθεί σε μια πάμφτωχη χώρα με εξαθλιωμένους ανθρώπους, σημαδεμένους από την καταστροφή.
Ο Βενιζέλος έθεσε σε εφαρμογή ένα μεγαλεπήβολο πρόγραμμα ανοικοδόμησης της χώρας. Για πρώτη φορά Ελληνική Κυβέρνηση μελέτησε και επεξεργάστηκε ένα μακροπρόθεσμο εθνικό σχέδιο, το οποίο συνδύαζε τη δραστική οικονομική εξυγίανση, την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της χώρας και την εξυπηρέτηση του ελληνικού δημόσιου χρέους. Αυτοί οι στόχοι προϋπέθεταν: πολιτική σταθερότητα, αποκατάσταση του διεθνούς κύρους της Ελλάδας, σταθεροποίηση του νομίσματος και εκτέλεση μεγάλων αναπτυξιακών έργων.
Σε κάθε περίπτωση όμως προείχε η έξοδος της χώρας από τη διεθνή απομόνωση και ανυποληψία, δεδομένου ότι οι σχέσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής και τα βαλκανικά κράτη ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο. Η Ιταλία του Μουσολίνι φερόταν με ταπεινωτικό τρόπο, ενώ η Γιουγκοσλαβία ήγειρε απαράδεκτες αξιώσεις στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Με την Τουρκία υπήρχαν τεράστιες εκκρεμότητες, ενώ με τη Βουλγαρία τυπικώς υπήρχε καθεστώς εμπόλεμης κατάστασης. Η αποκατάσταση ομαλών σχέσεων με τις Μεγάλες Δυνάμεις και τις Βαλκανικές χώρες ήταν το πρώτο μεγάλο επίτευγμα του Έλληνα Πρωθυπουργού.
Το επόμενο μεγάλο βήμα έγινε και πάλι εκτός συνόρων. Ο Βενιζέλος πέτυχε στη Χάγη το 1929 αυτό που δεν έχουν καταφέρει όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις από το 1945 μέχρι σήμερα, σε σχέση με τις απαιτήσεις της Ελλάδος απέναντι στη Γερμανία.
Με αριστοτεχνικούς διπλωματικούς χειρισμούς και με όπλο το διεθνές του κύρος, κατόρθωσε να γίνει η Ελλάδα ο κύριος δικαιούχος των ανατολικών πολεμικών επανορθώσεων από τις ηττημένες χώρες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Γερμανία, Αυστρία κ.λπ.) και μάλιστα σε ποσοστό 75%. Παράλληλα, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Γαλλίας, ανέτρεψε προηγούμενη συμφωνία που είχε συναφθεί από την Οικουμενική Κυβέρνηση και επέβαλε νέα ευνοϊκή ρύθμιση των ελληνογαλλικών χρεών. Οι διακανονισμοί αυτοί αποτελούν μοναδική περίπτωση στην ιστορία της νεότερης Ελλάδος, αφού για πρώτη και τελευταία φορά τα έσοδα της χώρας από τις πολεμικές επανορθώσεις ξεπέρασαν κατά πολύ τα έξοδα για την εξυπηρέτηση των πολεμικών δανείων που είχε συνάψει η Ελλάδα με τους συμμάχους.
Η σημασία της επιτυχίας του Βενιζέλου στη Χάγη και η ανακούφιση που επέφερε αυτή στην οικονομία μπορεί να γίνει αντιληπτή αν ληφθεί υπόψη ότι την περίοδο εκείνη το 37% των ετήσιων τακτικών εσόδων διοχετεύονταν στην εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους, με συνέπεια τη δραματική μείωση των διαθέσιμων πόρων για ανάπτυξη και κοινωνική πολιτική.
Η σταθεροποίηση του νομίσματος και η εξυγίανση της οικονομίας ήταν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για να λάβει η χώρα δάνεια ώστε να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα τα οποία είχε ανάγκη. Προς την κατεύθυνση αυτή στράφηκε η Κυβέρνηση Βενιζέλου, σε συνδυασμό με την περιστολή των δαπανών με πρώτο θύμα τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες, τις οποίες εξακολουθούσε να πραγματοποιεί ακόμα η Ελλάδα. (πηγή κειμένου Χανιώτικα Νέα)